Ophelia

Wandelbos Groenendaal, Heemstede

De herfst was al lang geleden. Voltooid verleden tijd. Het was de wind, die de blaadjes neervlijde in de stille poel omzoomd door hoge bomen. Daar dreven ze nog op het water, alsof ze zojuist van de bomen gevallen waren. Wolken en zon voerden een toneelstukje op. Licht en schaduw wisselden elkaar af. Een rimpeling breidde zich uit en vervormde de schaduwen. 

Op een of andere manier moest ik steeds aan Ophelia denken. Alsof ze zomaar voorbij zou kunnen drijven.