Postillion d’amour

Een bomenlaan aan de zuidelijke rand van de Haarlemmerhout, waar koets en koetsier wachten tot hun passagiers zijn uitgewandeld. Het is vroeg in het voorjaar; de linden zijn nog zonder blad. Ze staan keurig in het gelid richting einder en werpen een schaduw naar het noorden. De Spanjaardslaan loopt van oost naar west.

De tekst op de ansichtkaart is verrassend. Een kennelijk wat oudere heer onthult het adres van iemand: ‘ik zal je hartje maar niet langer op de proef stellen’, staat er. Dat zeg je niet tegen een jonge man, denk ik dan, als ongekwalificeerde, onbezoldigde detective, dat zeg je tegen een bakvisje. Die ondertekenaar, die Gerrit, laat zich, kennelijk met enig plezier eind juli 1903, als postillion d’amour gebruiken. Zodat zij hem een ansichtkaart kan sturen, of pseudononchalant kan dralen rond het adres. Zo start een grootste Haarlemse liefde.

Ik wil geen sfeer bedervende opmerking maken, echter; nu is op dezelfde plek een vierbaansweg. Vooruitgang! Deze lindelaan is in 1960 gekapt. Het was de laatste zeventiende-eeuwse lindelaan. Nu zijn ze er niet meer. Het adres dat op de kaart genoemd staat, bestaat nog steeds. Het pand is wel gesplitst in een boven- en benedenwoning, zag ik. Zal ik de kaart eens langs brengen en vragen of ze Gerrit gekend hebben?