Koepel

3-VIII-43-2018-03-Haarlem-Koepelgevangenis-DSC_7800.web.b.jpg

Het complex stond lang leeg nadat de Syriërs vertrokken. Toen ik er was, in de periode van leegstand, ervoer ik wat een verwarrende akoestische ervaring het daar is. Het geluid echoot er 6 seconden. Wat moet het een kakofonie geweest zijn als er gesport werd. Een gekmakende herrie. Op de vloer is de belijning van verschillende sporten nog te zien. De cellen zijn benauwend, maar dat zal de bedoeling wel geweest zijn.

Eén bewaker met ogen in zijn achterhoofd kon alle 400 cellen tegelijkertijd in de gaten houden. Sinds 1901 werd ‘gastvrijheid’ geboden aan gevangenen en vervolgens aan asielzoekers. Hoe gaan wij met mensen om, vraag je je af als je er rond loopt. En kwamen ze er beter uit dan dat ze erin gingen?

De ritmische, functionele architectuur heeft wel een zekere ingenieursschoonheid; functioneel, streng en spaarzaam. W.C. Metzelaar was de architect. Zijn ouders hebben bij zijn naamgeving, Willem Cornelis, de initialen niet goed in de gaten gehouden, vind ik.

Vorige
Vorige

De inspecteur-generaal op bezoek

Volgende
Volgende

Slopen