Avondlucht met hunebed

De takken van de eik beginnen laag bij de grond, zijn talloos en strekken zich in alle richtingen uit. Een boom heeft geen voor- of achterkant. Des te verder van de stam des te vertakter. Met een eindeloze hoeveelheid twijgjes aan de uiteinden. Al het licht moet gevangen, als er eenmaal weer blaadjes zijn.

Toch nog even over de voorgrond. Dit hunebed bij avondlicht troffen we tussen Oudemolen en Gasteren aan de rand van een heidegebied. Hier is de aarden wal verdwenen, zoals bij de meeste hunebedden. Hij ligt er weerloos, naakt en stenig bij; overgeleverd aan de elementen en de hebzucht van bouwers. Maar deze stenen zijn tenminste blijven liggen. Dat is bij zeker 26 andere hunebedden niet gebeurd; die zijn vakkundig gesloopt en geheel verdwenen. Die mensen dachten vast niet dat ze de oudste monumenten van Nederland aan het vernielen waren, zoals de Feyenoordsupporters bij het slopen van de Barcaccia-fontein in Rome ook weinig gedachten gehad zullen hebben.

Later zagen we dat onder de Magnuskerk van Anloo de resten van een hunebed lagen. Het is zichtbaar als het luik geopend wordt. De kerk is daar zelfs letterlijk over het hunebed heen gebouwd. Zo werd heilige plaats op heilige plaats gestapeld.